Rozdział 13

Clary 

    Obudziłam się naprawdę wyspana.Przeciągnęłam się i zdałam sobie sprawę że Jace'a nie ma obok mnie.Pośpiesznie wstałam w chwili kiedy to robiłam zobaczyłam jak wychodzi z łazienki.

   -Powinieneś odpoczywać-mruknęłam podchodząc do niego.Założyłam swoje ręce na jego kark.

   -Czuję się świetnie-oznajmił przewracając oczami.

   -Akurat ci uwierzę.Masz się położyć a ja za chwilę przyniosę ci śniadanie-dałam mu szybkiego całusa i weszłam do łazienki.Wzięłam dość szybki prysznic.Ubrałam się w zwykłą białą bluzkę na ramiączka, kwiatową spódnicę i brązowe szpilki.Do tego założyłam brązowy pasek i naszyjnik z sobą.

  Spojrzałam na swoje odbicie.Zniknęły ślady po moim zmęczeniu, skóra odzyskała swój blask a moje włosy nareszcie zaczęły wyglądać normalnie.Wyszłam z łazienki i zobaczyłam niezadowolonego Jace'a leżącego posłusznie na łóżku.

  -Coś taki nie zadowolony?-spytałam z niewinną miną.

  -Każesz mi leżeć mimo że czuję się świetnie-mruknął.

  -Wiem że wciąż jesteś obolały i do tego te blizny.Oczywiście mogę nadużyć swojej mocy i ci pomóc szybciej wyzdrowieć-zaproponowałam.

  -Nie mam mowy.Uriel powiedział mi jakie mogą być konsekwencje takiego nadużywania mocy już wolę tu leżeć niż wiedzieć że się narażasz-oznajmił siadając.

   -A wiec na ci masz ochotę?-spytałam siadając mu na kolanach.

   -Na ciebie-wyszeptał tuż przy moim uchu.

  Przekręciłam się tak aby siedzieć na nim okratkiem.Wpił się zachłannie w moje usta.Pocałunek był przepełniony miłością, tęsknotą i namiętnością.Jace upadł na plecy tak że leżałam na nim.Położył ręce na moich udał i zaczął po nich błądzić.Podwinął delikatnie moją spódnicę gdy nagle usłyszeliśmy pukanie do drzwi.

   -Co za brak prywatności-prychnął niechętnie się ode mnie odsuwając.

   Wstałam i poprawiłam swoją spódnicę.Otworzyłam drzwi i zobaczyłam Uriela.Ten to ma wyczucie.

   -Wybaczcie że przerywam ale zaczęli się budzić-oznajmił po czym odszedł.

   -No to idziemy-rzekł Jace chwytając mnie za dłoń.

   Pośpiesznie skierowaliśmy się do skrzydła szpitalnego.Panowało tam nie małe zamieszanie.Jonathan próbował wstać ale Uriel go powstrzymywał, miał łzy w oczach.Podeszłam do niego i usiadłam obok na łóżku.

  -Nic jej nie jest.Leży w innej sali-powiedziałam na co wyraźnie się uspokoił.

  -Co z dziećmi?-spytała zdenerwowana Maryse.Ona także miała łzy w oczach.Kiedy o to pytała, usłyszeliśmy płacz dzieci.

  -Jak pewnie słyszycie mają się świetnie-oznajmiłam z uśmiechem. 

  -Ale jak?-spytał mój ojciec.

  -W jej krwi znalazła się trucizna zagrażająca jej i dzieciom.Jedynym sposobem aby ich uratować było przyśpieszenie ciąży.Zrobiłam wszystko co było konieczne.Była osłabiona ale musiała urodzić dlatego odpoczywa w innej sali.Dzieci są zdrowe, za jakiś czas Isabell także powinna się obudzić-powiedziałam. 
   -Ale już wszystko dobrze?-spytał zmartwiony Alec.
   -Tak-oznajmiłam spokojnie.
   Nagle poczułam coś dziwnego, spojrzałam na Uriela.
   -Demon-rzekł. 
   -Pójdę sprawdzić-wstałam pośpiesznie i skierowałam się do wyjścia.
   Wyszłam przed instytut.Od razu poszłam za budynek.Stanęłam twarzą w twarz z demonem.Nie uciekał ani nie atakował.Po chwili jednak wypluł coś ze swojej paszczy i zniknął.Obrzydzona podeszłam bliżej.Na ziemi leżała karteczka z napisem "Dorwę was".
    -No kto by pomyślał-prychnęłam sama do siebie.
   W szybkim tempie ruszyłam do sali chorych.Opadłam się o drzwi.To co zobaczyłam przyśpieszyło bicie mojego serca.Jonathan trzymał na rękach swojego synka a Maryse trzymała swoją wnuczkę.Ten widok był piękny.Szkoda że Isabell tego nie widzi.Wszyscy uśmiechali się na ten widok, nawet Uriel.Jace siedział na jednym z łóżek, podeszłam do niego i usiadłam na jego kolanach.Objął mnie w tali i położył podbródek na moim ramieniu.Zobaczyłam miny moich i Jace'a rodziców na co od razu się uśmiechnęłam.

Bella 

  Stałam w jednej z jaskiń.To tutaj spoczywa martwe ciało Jocelyn, które wcześniej wykradłam.

  -Już niedługo będziesz mogła się zemścić-wyszeptałam tuż przy jej uchu.

  Wiedziałam że mnie słyszy.Niebawem wróci do życia.

  -I co z twoim genialnym planem?-spytał Rayan.

  -Mówiłam ci żebyś mi nie przeszkadzał-warknęłam.

  -Ktoś tu się denerwuje.Okres masz?-zaśmiał się.

  Wyjęłam sztylet i po chwili przykładałam go do jego gardła.

  -Jestem ci potrzebny nie zabijesz mnie-prychnął z uśmiechem i odszedł.

  Miał rację, był mi potrzebny.Nie mogłam go zabić.Chodź bym chciała to coś mnie powstrzymywało.  

Isabell 

 Czułam się dziwnie.Próbowałam otworzyć oczy ale nie potrafiłam.Nie wiem ile tak leżałam ale w końcu udało mi się.Otworzyłam powoli oczy.Zobaczyłam Jonathana siedzącego obok mnie.Kiedy zobaczył że się obudziłam od razu mnie przytulił.Wstałam i odwzajemniłam uścisk.Nagle zorientowałam się że nie czuję moich dzieci.Odsunęłam się pośpiesznie i dotknęłam swojego brzucha.Już chciałam coś powiedzieć ale Jonathan mnie powstrzymał.Pomógł mi wstać.Zobaczyłam że w naszej sypialni stoją dwa małe łóżeczka.Niepewnie podeszłam do nich.Łzy szczęścia zaczęły spływać po mojej twarzy.Zobaczyłam dwa śpiące maluszki.Jedno leżało w niebieskim łóżeczku a drugie w różowym.
  -Chłopiec i dziewczynka-oznajmił radośnie Jonathan.
  Nie wiedziałam co odpowiedzieć po prostu zabrakło mi słów.To było niesamowite.
  -Jak im damy na imię?-spytał nagle.
  -Ja wybiorę dla naszej córeczki a ty dla naszego synka zgoda?
  -Zgoda.A więc Lucas a dla naszej małej księżniczki?-spytał obejmując mnie w tali.
  -Rose-wyszeptałam.
  -Są do nas bardzo podobni-oznajmił z uśmiechem.
  -Jak długo byłam nieprzytomna?
  -Osiem dni ale spokojnie dzieci miały dwie wspaniałe opiekunki-mruknął.
  -Kogo?
  -Clary i Uriela.Tego anioła który przyszedł po nas jak byliśmy w niebie-zatkało mnie na jego słowa.
  -Nie wnikam-zaśmiałam się.
 Po chwili nasze maluszki obudziły się i zaczęły płakać.Ostrożnie wzięłam Lucasa na ręce.Jonathan poszedł w moje ślady i po chwili trzymał Rose.Zaczęliśmy je powoli uspokajać.Nie mogłam uwierzyć w swoje szczęście.Mam wspaniałego męża i dwójkę dzieci.           

My się chyba pogniewamy :(

Strasznie mało komentujecie.

Czytasz zostaw po sobie ślad.