Rozdział 15

Jocelyn

      Siedziałam czekając na Valentine'a.Jak zwykle wyjechał i oczywiście mnie nie uprzedził.Byłam wściekła każda sekunda czekania była dla mnie nie do zniesienia.Po kilku minutach usłyszałam jak ktoś wchodzi do posiadłości.Wiedziałam kto to.Po chwili do salonu wszedł mój mąż.

      -Nareszcie raczyłeś się pojawić-powiedziałam z gniewem.

      -Mówisz jakby cię to obchodziło-prychnął.

      -Niech zgadnę byłeś u Elizabeth.No bo niby gdzie indziej jeden jej list i ty już lecisz do niej-wykrzyczałam.

      -Nie mam ochoty na kłótnie z tobą-chciał wyjść ale mu nie pozwoliłam.

      -Czasami zastanawiam się po co zgodziłam się za ciebie wyjść.Chciałam cie także zawiadomić że za tydzień wybieram się do Nowego Yorku-warknęłam.

      -Po co?Nie uwierzę że chcesz odwiedzić naszego syna.

      -Nie interesuj się moim życiem-rzekłam wychodząc.

Jonathan 

      Minął tydzień a jak na razie nie znaleźliśmy mamy Clary.Martwię się o nią.Nie znam jej zbyt długo ale już teraz jest dla mnie jak siostra której nigdy nie miałem.Mało je,cały czas przeszukuje księgi.Widzę że nie tylko ona cierpi ale także i Jace.Ich relacje się pogorszyły.Na dodatek jeszcze wiadomość że moja mama ma przyjechać na kilka dni.Zawsze była dla mnie oschła i dziwi mnie fakt że chce przyjechać.Siedziałem w bibliotece czytając książkę o demonach.Kiedy nagle wbiegła moja Isabell.

      -Skarbie coś się stało?-spytałem.

      -Choć szybko twoja mama przyjechała i nie jest  w najlepszym humorze-oznajmiła.

Wyszliśmy i skierowaliśmy się do gabinetu Maryse.Moja matka siedziała na krześle rozmawiając z Hodge'm i Maryse.Kiedy mnie zobaczyła nawet nie zareagowała.Zachowywała się tak jakby mnie nie było.

       -Nie martw się-wyszeptała mi do ucha Izzy.Przytulił mnie i złapała za rękę.

Przez cały czas nawet się ze mną nie przywitała.Kiedy Jace i Clary weszli do biblioteki moja matka od razu wstała.Widziałem że jest wściekła i to bardzo.

      -Nie wierzę-rzekła gniewnym tonem.

      -Jonathanie o co tu chodzi?-zapytał mnie Jace widząc jak moja matka patrzy na Clary.

      -Jesteś do niej taka podobna-gdy to powiedziała nie wiedziałem o co chodzi.

      -Może ktoś wyjaśnić o co chodzi?-wtrąciła się Izzy.

      -Zna pani moją mamę?-spytała tym razem Clary.

      -Była moja przyrodnią siostrą-wszyscy byliśmy zszokowani.

      -Ale jak?Nigdy o pani nie wspominała-oznajmiła wstrząśnięta Clary. 

      -Nie dziwię się jej.Uciekła jakiś czas przed moim ślubem.Szczerze wolałabym nadal myśleć że nie żyje-prychnęła.

      -Jak pani może tak mówić?-zapytał zdenerwowany Jace.

      -Zawsze jej nienawidziłam.Ucieszyłam się jak uciekła.Nie sądziłam tylko że przyjeżdżając tu spotkam jej córeczkę.

      -Jocelyn dość tego.Przestań się tak zachowywać-krzyknął Hodge.

      -Jesteś niczym tak samo jak twoja matka.Ani ty ani twoja matka nigdy nie powinnyście były się urodzić-gdy to powiedziała po policzku Clary spłynęła łza.Po chwili wybiegła z biblioteki.

      -Jace idź za nią-powiedziała moja dziewczyna.Za nim się obejrzałem już go nie było.

      -Jak mogłaś coś takiego powiedzieć?-wykrzyczałem.

      -Powiedziałam prawdę-warknęła.

      -Jocelyn lepiej będzie jak wrócisz do Idisu-oznajmiła Maryse.

      -Jak chcesz-powiedziała wychodząc.

Nie mogłem uwierzyć w to co się stało.Jak mogła coś takiego zrobić.Najbardziej jest mi żal Clary że musiała coś takiego usłyszeć.Isabell złapała mnie za rękę i pociągnęła mnie do jej pokoju.Kiedy się tam znaleźliśmy usiadłem na łóżku.Moja ukochana usiadła obok mnie i wtuliła się we mnie.Wiedziałem że zawsze mogę na nią liczyć.

     -Muszę ją przeprosić-wyszeptałem.

     -Kochanie to nie twoja wina.Twoja mama przesadziła nie powinieneś się obwiniać.

     -Zawsze myślałem że tylko mnie tak traktuje teraz się okazuje że jednak się myliłem.Nie rozumie jak tata z nią wytrzymuje.Wystarczyło kilka minut aby wszystko zepsuła-oznajmiłem kładąc się na plecach.

Isabell nic mi nie odpowiedziała tylko położyła się obok mnie.Leżała na moim torsie.Przyciągnąłem ją jeszcze bliżej siebie.Nie zauważyłem kiedy oboje zasnęliśmy.