Rozdział 8

Clary

        Po tym jak wyszłyśmy z kuchni skierowałyśmy się do mojego pokoju.Jak się okazało mój pokój znajdował się na przeciwko pokoju Jace'a.Ucieszyłam się z tego powodu bo naprawdę go polubiłam.Ciągle miałam w głowie jego cudne złote oczy.Moje rozmyślenia przerwała Isabell.

       -Dziewczyno masz jeszcze więcej ubrań niż ja i do tego lepszy gust-powiedziała z udawaną urazą.

       -To tylko część ubrań.Wzięłam tylko najpotrzebniejsze rzeczy.Wcale nie jest tego tak dużo.

       -Musimy się razem wybrać na zakupy i to jak najszybciej.

       -Dobrze ale może nie teraz najpierw chciałabym się rozpakować.

Po kilku godzinach wszystko było już rozpakowane.Isabell pomogła mi także urządzić pokój aby był bardziej przytulny.Kiedy skończyłyśmy usiadłyśmy i zaczęłyśmy rozmawiać.

       -Clary mam pytanie?

       -Jakie?

       -Co sądzisz o Jace'ie? Tak szczerze i nie mów mi że ci się nie spodobał bo i tak ci nie uwierzę.

       -Ledwo go znam.Teraz nie mogę odpowiedzieć na to pytanie.Ale pierwsze wrażenie zrobił całkiem dobre.

       -Wiedziałam.

Naszą rozmowę przerwało pukanie do drzwi.Wstałam i otworzyłam.Zobaczyłam stojącego Jace'a.

       -Maryse kazała wam przekazać że na dziesięć minut jest kolacja-gdy to powiedział obok mnie zjawiła się Izzy.

       -Jace może zaprowadzisz Clary do jadalni.Ja muszę iść na chwilę do pokoju-powiedziała po czym wyszła pośpiesznym krokiem.Wiedziałam że zrobiła to specjalnie.

       -Dobrze a więc chodźmy-wyczułam w jego głosie zdenerwowanie i zakłopotanie.

Całą drogę przebyliśmy w ciszy.Gdy wreszcie dotarliśmy do jadalni.Zobaczyłam tam siedzącą Isabell wraz z Jonathanem.Maryse nakrywała do stołu.

       -Jesteście.Siadajcie zaraz przyniosę kolację-powiedziała po czym wyszła.Usidłam obok Isabell i Jace'a. Po kilku minutach Maryse wróciła z jedzeniem.Od razu wszyscy sobie nałożyliśmy i zaczęliśmy jeść.

       -Clary niedawno przyszła wiadomość od twojej mamy.

       -Coś się stało?-zapytałam zaniepokojona.

       -Nie wiem nie otwierałam.Jeśli chcesz możesz go teraz otworzyć.

       -Dobrze-powiedziałam po czym podała mi kopertę.

Mimo że byłam zdenerwowana zaczęłam powoli otwierać kopertę.Gdy już ja otworzyłam zaczęła świecić po czym wyskoczył z niej mała biała lisiczka.To była moja Iris.

 

      

     

        Wszyscy siedzieli i patrzyli jak lisiczka do mnie podchodzi.Pogłaskałam ją delikatnie po czym podeszła do Jace'a.Wydawał się zaskoczony.

         -Polubiła się-stwierdziłam z uśmiechem.

         -Ktoś może mi wyjaśnić jak ten lis zmieścił się w kopercie?-zapytał Joanthan.

         -Moja mama pewnie użyła czaru żeby ją tam zmieścić.

         -Ale po co ją tu przysłała-spytała Izzy.

         -Iris pewnie się za mną stęskniła.

         -Mam rozumieć że Iris to ta lisiczka która się teraz na mnie gapi i że tu zostanie-powiedział aroganckim głosem Jace.

         -Maryse może zostać?-zapytałam z nadzieją.

         -Może pod warunkiem że nie będzie sprawiać problemu-uśmiechnęłam się na jej odpowiedz.

         -No dobrze a teraz możesz ja zabrać.Dziwnie się szuję jak tak na mnie patrzy-nie wiem czemu ale chciałam się z nim podroczyć.

         -Polubiła cię.Przez najbliższą godzinę będzie za tobą chodzić i nawet ja nic nie mogę na to poradzić.A teraz wybacz idę do pokoju.Tylko na nią uważaj potrafi czasem sprawić kłopot-powiedziałam po czym skierowałam się do wyjścia.

        -Czekaj.Dokąd idziesz masz zabrać tego lisa-rozkazał o czym poszedł za mną.

        Przyśpieszyłam krok i weszłam do swojego pokoju.Po chwili usłyszałam pukanie.Wiedziałam kto to więc otworzyłam drzwi.Przeczucie mnie nie myliło Iris cały czas była przy nim nie odstępując go na krok.

         -Weź ją natychmiast-powiedział wchodząc do mojego pokoju.

         -Choć bym chciała to nie mogę.To bardzo uparta lisiczka.Skoro za tobą chodzi to coś znaczy.

         -No dobra wytrzymam tę godzinę ale musisz mi to wynagrodzić-to co powiedział wcale mnie nie zdziwiło.

         -Czyli co?Mam się z tobą umówić?

         -Zgadłaś.

         -A jeśli mnie wogule nie interesujesz i nigdzie nie pójdę-na moją odpowiedz zareagował inaczej niż bym się spodziewała.Spuścił głowę i zaczął iść w stronę wyjścia.Mój umysł kazał pozwolić mu wyjść ale serce mówiło co innego.

         -Zgadzam się-sama nie wierzyłam że to powiedziałam .

         -Co?-zapytał nie dowierzając.

         -Umówię się z tobą.Ale porozmawiamy o tym jutro dobrze?

         -Zgoda-uśmiechnął się po czym wyszedł.

       Tym razem Iris za nim nie poszła.Wyglądała taka jakby się z tego cieszyła.Wtedy zrozumiałam że nie bez powodu moja mama ją przysłała.Przypomniałam sobie jej słowa o tym że może sobie kogoś znajdę.Wiedziałam że to zaplanowała ale nie miałam jej tego za złe wręcz przeciwnie bardzo się z tego ucieszyłam.